Gister, donderdag 19 mei, was de grote dag. Hijskraan Harry was present op de werf en heeft onze boot het water in gehijskraand. Zelf waren we helaas aan het werk en moesten het spectakel missen. Of het gelukt is weten we dus nog niet, maar als er Alphense taferelen hadden plaatsgevonden, had Harry of At5 ons vast wel even gebeld.

Afijn, vorig weekend was het dus weer tijd voor de zogeheten Laatste Leaudjes. Twee jaar geleden rond deze tijd van het jaar viel de te waterlating in de zelfde week als onze dubbele verhuizing die het samenwoonplan met zich mee had gebracht en enkele deadlines op werk. Mocht het je zijn opgevallen dat ik sinds die week wat minder haar op mijn hoofd heb: dat klopt. Dit jaar hadden we het wat beter gepland. Met een tijdsinschatting van drie uur voor de laatste klusjes in ons achterhoofd blokten we twee volle dagen in onze agenda’s en die bleken ongeveer lang genoeg. Omdat de loods waar we de hele winter in gewerkt hebben te laag is om de mast in rechtop te kunnen zetten, hebben de werfmannen Simon en zoon Wisse de boot afgelopen week naar buiten gereden. Prompt werd er voor het Pinksterweekend schijtweer voorspeld. Tussen de buien door schroefden we de laatste dingetjes vast op de mast. (Als je een boot hebt, heb je ontzettend veel dingetjes). De onvermijdelijke korte pauzes in de auto naast de boot waren knus en met de 11 graden en noordenwind buiten maar moeilijk af te breken. Toen alles vast was geschroefd, geepoxied en gekit klom Daan op de ladder met het acht meter lange apparaat balancerend in zijn nek. Veel meer dan neuriënd spanningsgeluidjes maken, bezorgd kijken en hier en daar tevergeefs een hand toereiken kon ik vanaf het dek niet doen. Eenmaal op de boot legden we het ding direct op de mastvoet, waar ie godszijdank inpaste, het zal je gebeuren, ik kijk nergens meer van op. Het grote optuigen kon beginnen.

Staalkabels, lijnen, katrollen, oogjes, haakjes, boutjes en moertjes: alles wat al die tijd doelloos in de boot in dozen gelegen had kreeg langzaam z’n functie weer terug. Omdat er aan de zeilen een aanpassing nodig was (in de oorspronkelijke mast zat een gleuf en op deze een metalen rail) zijn we daar vorige week mee naar een zeilmakerij gegaan voor advies. Het touw dat langs de mastzijde loopt en voorheen dus door de gleuf liep bleek een eindje te zijn gekrompen waardoor het zeil aan die kant bobbelde. Kwestie van los lopen te tornen en aan ’t zeil lopen te trekken.

Het stuk tussen Daans duimen was ’t touw gekrompen.

Omdat het touw niet door de metalen rail past worden er hier zogeheten leuvertjes in het zeil geslagen. Zeilmaker Jan van de zeilmakerij boven Dekker Watersport in Zaandam wist gelukkig precies waar en op welke afstand die dingetjes moeten om straks onbezorgd te kunnen leuveren. Bedankt voor al het meedenken, Jan!

Even terug naar de werf. De mast blijkt dus in de mastvoet te passen, wat zeer prettig is. Nu alle staalkabels vastzitten aan zowel de boot als de maststrijkinstallatie (een driehoekig frame van twee ijzeren buizen dat het hefboomeffect zal verzorgen waarmee de mast rechtop en weer omlaag kan) kan het kantelen beginnen. Met hulp van bootbuur Jaap en zijn op het water geboren dochter Lotte zetten we het acht meter lange gevaarte langzaam rechtop. Met vier mensen aan boord en de beweging van het takelen lijkt de boot dreigend te wiebelen op de kiel. Ik kijk naar het wuivende toplicht dat vorige week nog veilig op heuphoogte onder mijn schroefmachientje lag en nu op tien meter hoogte vervaarlijk in de lucht zwabbert. Na twee seizoenen op de motor gevaren te hebben en de laatste maanden zelfs stil op de kant te hebben gestaan kan ik me plotseling voorstellen hoe heftig het wordt om straks schuin op de golven te stuiteren. Starend naar de top van de mast verdwijnt het technische overleg van Jaap, Lotte en Daan langzaam als geroezemoes naar de achtergrond. Ben ik hier wel voor gemaakt? Moeten de dingen niet gewoon recht blijven? Dingen als de horizon en de vloer bijvoorbeeld? Mijmerend valt mijn oog op het topkatrol waar nog geen lijn doorheen is gehaald. Ook de drie katrollen eronder zijn nog leeg. ‘Laat maar weer zakken, hoor.’ zeg ik tegen de aardige helpers. ‘Nu we weten waar we aan moeten trekken en wat waar vastgeklikt en aangedraaid moet worden, lukt het ons straks ook met z’n tweeën wel.’ Met nog wat laatste tips en boutjes die Jaap genereus op ons dek strooit (‘Die dingen moet je niet kopen, hoor, ik heb er nog duizend liggen.’) verdwijnen de twee weer de loods in naar hun eigen verfklus.

Terwijl ik via de voorband van mijn auto’tje de boot afklim en mijmerend een rondje loop valt mijn oog op de motorsteun. Daar moet ook nog iets mee. Net als we staan te overleggen komt Jaap weer langslopen. Als vanzelfsprekend denkt hij met ons mee. Het oude ding moet eraf, is de gezamenlijke conclusie. Nog geen half uur later staat Daan met de van Jaap geleende tafelzaag plankjes op maat te zagen voor een nieuwe motorsteun terwijl ik de waterlijntape rond te boot plak en het laatste dekluik lak. Daan zaagt vier plankjes. Drie kleintjes om de inham op te vullen en een bredere die erachter gaat voor de stevigheid. Tussen de plankjes leggen we steeds een laag epoxy. Mmm. Lekker, hoor.

Dichtsmeren en vastklemmen, zeg ik altijd. Of nouja, soms. Soms zeg ik dat. Terwijl ik de laatste kiertjes check en nog even losga met mijn nieuwste vriend het voegenmaatje belt Daan ondertussen met de pizzabezorgster die ondanks de vele rechtopstaande masten op dit terrein de grootste moeite heeft de werf te vinden. Eenmaal gelukt duiken we gauw de auto in en vallen aan.

O, man, welk een genot.

Het is half negen als we onszelf de auto weer uitsleuren.
– We zijn er nu echt bijna, hoor. Veel werk kan het niet meer zijn. Oja, de waterlijntape moet nog even aangedrukt. En dat luik mag nog wel een laagje lak erbij. Haal jij de lijnen alvast door de katrollen?
– Welke waren dat ook al weer?
– Hier is de laptop met foto’s, even kijken. Ze zijn alle vier beige.
– En deze blauwe dan?
– Ah, die moet door de giekkatrollen en aan de grootschootrail. Daar mist nog een dingetje van trouwens.
– Oja, de giek. Even vastmaken nog. Watvoor dingetje?
– Een harpje.
– Hier ligt een harpje. Is wel een ander harpje, maar soit.
– Hee, het wordt bijna donker, laten we die mast even rechtop zetten.
– Goed.

Zwabberend en zwaaiend til ik en trekt Daan de lijnen strak. We zien het toplicht weer langzaam de lucht in gaan. Ineens lijkt de boel te stagneren. Ik kijk achter me en zie hoe een van de lijnen strak staat tussen de masttop en het dek. Dat was die lijn die ik even vastgeklikt had zodat ie niet zou ontsnappen bij het hijsen van de mast. Goed idee. Terwijl Daan de mast in balans houdt vanaf de boeg spring ik naar achter en haal het een en ander los. We takelen door. Het lukt. Hij staat. We schuiven het grootzeil door de giek en leuveren de lange kant langs de mast. De wind is inmiddels gaan liggen waardoor we het aandurven het zeil even slap wapperend te hijsen om te zien of de lengte klopt. Dit is min of meer het geval. Met een kleine aanpassing hier of daar, beneden of boven, aan de mast, of het zeil, komt ook dat vast weer goed. Net als het zeilen zelf. Spreek ik mezelf toe. We laten het zeil weer zakken, vouwen het over de giek zoals Jan het ons leerde, knopen de huik eromheen en klimmen de boot af.

Zoals het altijd gaat is er aan het eind altijd nog ergens een klusje blijven liggen. Waar de oude motorsteun gezeten had was het hout nog kaal. Rollertje ligt in die doos daar. Pak jij de terpentine en de lak? 50/50 was het voor de eerste laag. Hier is een bakje. Je staat in m’n licht. Sorry. Hier heb je de lamp zelf. Lukt het? Ja. Mooi. Ik ruim vast op hier. Joe.

Voorlopig voor de laatste keer zet ik het klusgerei terug in mijn achterbak. Als Daan klaar is met rollen en de doos met afval naar de container draagt, scheurt de onderkant open en tieft de hele handel in het gras. Wat een heerlijk eind van dit klusseizoen.
Ik gooi de achterklep dicht en leun tegen de auto. Daan komt lachend terug. We zijn moe, maar shit is oké. Vlak voor we instappen kijken we nog een keer langs de mast omhoog, de schilderachtige wolken in. En dan ineens, om middernacht op een verder inmiddels verlaten werf, is ons bootje weer een zeilbootje.