Ooit, 2,5 jaar geleden vonden Daan en ik het nodig een houten boot aan te schaffen. Dat bleek meestal leuk. Omdat we afgelopen winter liters tijd over hadden en desperaat op zoek waren naar klusjes die we aan dit vijftig jaar oude ding konden uitvoeren, besloten we in onze vrije weekends het dek te gaan vernieuwen. Eerst was dit zwaar en vervelend, want we moesten ons bandschuurmachinetrauma weer onder ogen komen. Gelukkig vond Daan al snel dat dat een goed klusje voor hem was en kon ik met het mini schuurmachientje de onmogelijke randjes en hoekjes aanpakken.

Hier en daar waren houten dingen van de boot kapot gemaakt door metalen dingen van de boot. In zo’n geval moet een mens flink pulken en vervolgens epoxy smeren. De wereld is dan al snel weer een beetje mooier. Elders op het dek zat nog zo’n plek, maar daar konden we zolang doorpulken dat we er uiteindelijk maar gewoon een stuk uitgezaagd hebben. Het nieuwe stuk boot dat we er vervolgens inlijmen (een rechthoek watervast verlijmd multiplex + epoxy) heet een koekje. Ja, zo leer je nog eens wat.

Toen alles geschuurd was en we dat gevierd hadden met iets lekkers uit de kombuis (jaja), konden we gaan schilderen. Eerst drie lagen tweecomponenten DD lak en toen de vlakken antislip. Van tevoren hadden we over twee verschillende methodes gelezen om je dek antislip te maken. Zand of suiker over de natte verf strooien en als het droog is stofzuigen, of het spul direct door de verf mengen. Dat tweede leek ons het egaalste resultaat opleveren.

Bij het kopen van de DD lak bij onze vaste verfwinkel Poly Service zag ik antislipkorrels staan. Ernaast lagen plankjes met verschillende structuren. Sommige waren glad gelakt, andere hadden een korrel, weer andere een glasvezelmat en als kers op de taart waren er plankjes met uitgeharde dotjes epoxy die net uit de tube geknepen leken te zijn. Het zal mijn montessori achtergrond wel zijn, maar iets in mij vindt dit de hemel. Had er in diezelfde winkel ook nog een flinke emmer gedroogde erwten gestaan waar ik te pas en te onpas mijn hand in weg mocht laten zakken, was het feest compleet geweest. Gelukkiger kun je mij niet krijgen. U begrijpt: die antislipkorrels moesten mee.
Met een flinke mand vol nieuwe klus-attributen (Hebben we nog mengbakjes? Doe ook nog maar wat mengbakjes) stapten we even later tevreden naar de kassa. Onze verfman, inmiddels op de hoogte van ons atypische project bekeek mijn korrelkeus van over zijn leesbril. Zijn blik ging van het potje naar mij en terug. “Hiermee hou je geen bikini meer over!” zei hij “Veel te grof dit, je moet deze hebben.” Het fijne zand dat we even later vol verwachting door onze vers aangemaakte dekverf stonden te strooien hadden we achteraf gezien net zo goed bij een riviertje weg kunnen halen, maar goed advies is ook wat waard.

Als je nergens meer kunt lopen en er moet nog tape van de boeg.

Na de antisliplaag was het tijd om alles terug te schroeven. Gelukkig hadden we de foto’s nog.

Sommige moeren zaten op onmogelijke plekken. Door de twee foto’s hierboven lijkt het net alsof ik die terreur elke keer aan Daan uitbesteed, maar in werkelijkheid maakt hij gewoon nooit foto’s als ik me in benarde posities lig te wurmen.

Mmm… transparante kit. Op mijn lijstje met Lievelings Dingen heeft epoxy er bij deze een serieuze concurrent bij.