Het is zover. Vorige week kochten we een boot en vandaag zijn we hem gaan halen. Vanmorgen reden Daan en ik met vrienden Hidde en Else vanuit Amsterdam naar de Marina haven in Monnickendam waar het bootje geduldig lag te dobberen. (…) Eerst nog even de jerrycan gevuld bij een benzinestation in de buurt (onze 5 pk 4-tact langstaart motor zal naar schatting 2 liter benzine gebruiken om een uur op vol vermogen te kunnen varen) vervolgens één voor één opgestapt en de trossen los gegooid. Na enig onderzoek naar alle knopjes en schuifjes startten we de motor. Toen we de haven uitvoeren en voor ons in de verte Marken zagen opdoemen drong het pas goed door: we varen op onze eigen boot. Met nul zeilers aan boord waren we aanvankelijk van plan het hele stuk te motoren. Maar omdat het die middag praktisch windstil was, er weinig andere boten in de directe omgeving te zien waren en we ook wel erg benieuwd waren hoe alles eruit zag hesen we na een uurtje varen dan toch daadwerkelijk voorzichtig even de zeilen. We stopten de motor en heel even, een minuut of 20, zeilden we. We lieten een minimaal kielzog achter in een zo ongeveer rimpelloos IJsselmeer en concludeerden dat we daadwerkelijk een beetje vooruit gingen. We zeilden heus! De rest van de tocht deden we weer op de motor. Tegen het einde streken we de mast, gingen de Oranje sluizen door en stuiterden het IJ op. We meerden aan bij de Rhebergen werf aan het NDSM terrein waar de boot donderdag uit het water getakeld zal worden en waar we er tot 1 mei 2014 aan mogen werken.

Het is bizar om ineens een boot te hebben. Als kind en tiener kwam ik altijd veel op boten, mijn beste vriendinnetje van de basisschool woonde er op één, een paar vrienden van de middelbare school ook en toen ik 16 was ontmoette ik mijn eerste vriendje tijdens een zeilkamp op de Waddenzee. Ik heb boten altijd knus gevonden. Eigenlijk heb ik een liefde voor alles wat huiselijk en mobiel tegelijk is. Een plek die je je eigen kunt maken, maar waarvan de omgeving steeds anders is. Een reizend thuis. Busjes, nachttreinen of vroeger met een dekentje op de achterbank van de auto die op weg was naar iets waar ik me niet mee hoefde te bemoeien.

Het hebben van een boot was iets dat ik altijd alleen voor mogelijk hield voor mensen die er van kleins af aan vergroeid mee zijn. Mensen die er alles van weten, die boten ademen. Tot Daan en ik afgelopen half augustus op een middag bramen gingen plukken op het KNSM-eiland in Amsterdam. Langs een steiger aan de verbindingsdam waar ze volop bloeiden en we gulzig in de struiken hingen, werden we aangesproken door Willem, een man die aan zijn bootje aan het klussen was. We raakten in gesprek en na een tijdje bood hij ons aan even plaats te nemen. We stapten aan boord en tuurden naar binnen. Een klein drijvend huisje met keuken, tafeltje en helemaal in de voorpunt een fijn bedje waarop een wat verfomfaaide deken lag. Willem excuseerde zich voor de rommel, maar dat was niet nodig, ik was al verliefd. Toen we even later verder liepen bleek ook Daan het te pakken te hebben. Hij was vooral gecharmeerd geweest van het klussen. Thuis wogen we even snel onze bramenbuit – 800 gram – en klapten toen direct de laptop open. Marktplaats, kajuitbootjes. De zoektocht was begonnen.

Na wekenlang zoeken, bellen, bezichtigen, foto’s maken, googlen, overleggen met botenmensen, contacten van vroeger herstellen, mailen, advies vragen, tobben en dromen hakten we 30 september de knoop door en kochten voor 450,- euro een Waarschip 710 uit 1964 (meerprijs 5 pk motor 500,- euro). Een kajuitzeilbootje met 4 slaapplekken, een minikeukentje en genoeg kluswerk om de komende winter onze tanden in te kunnen zetten. We zijn geen bootmensen en veel meer zeilervaring dan een paar weken hebben we niet, maar we hebben 3 belangrijke dingen wel: geduld, een netwerk en vooral erg
veel zin.

Merel